– Nie możemy dłużej czekać na wsparcie z Ajsoru! Wróg stoi u naszych bram! – powiedział Rohinam podniesionym głosem, przechadzając się tam i z powrotem przed tronem Namiestnika.
Widocznie jednak po chwili uznał, że – mimo wszystko – nie przystoi mu krzyczeć na swojego władcę i dodał spokojniejszym tonem.
– Powtarzam jeszcze raz, czasu pozostaje nam coraz mniej, a sytuacja staje się coraz poważniejsza. Szczątkowe raporty sugerują duże zagrożenie i...
– Właśnie – przerwał mu Namiestnik. – Co mówią raporty?
Rohinam się wyraźnie zmieszał.
– Cóż, jak już wspomniałem, raporty przekazują nam szczątkowe informacje... – odpowiedział ostrożnie. – Podług ich, Abitańczycy niedaleko jednej ze swoich twierdz rozkopują cały teren. Ogrodzili wszystko palisadą, a co jest wewnątrz możemy się tylko domyślać.
Widząc, iż Namiestnik dalej nie wygląda na przekonanego co do zagrożenia, dodał.
– Niepokojące jest natomiast, iż wchodzą do tej, nazwijmy to tak, kopalni całe rzesze ludzi: zarówno wojska, jak i niewolników. Wychodzi zaś stamtąd mało kto. Podobno nawet część Abitańczyków ochraniających obóz woli do niego nie zaglądać, ale wiadomo jak to niektórzy zwiadowcy koloryzują.
Namiestnik zasępił się, wsparł głowę na ramieniu i opuścił wzrok z Rohinama.
„Wszystko wskazuje na to, że mamy do czynienia z obozem skupiającym wojska” – rozmyślał – „Oczywistym jest, że nie sprowadzą ze wschodu swej regularnej armii. Szybko byśmy to wykryli i wojska Altaronu zajęłyby mocno nadszarpnięte ostatnimi czasy obozy barbarzyńców, zanim by ściągnęły posiłki wroga. Jeśli zaś oni tam w ukryciu budują armię, niemożliwy jest atak z naszej strony. Gdybyśmy nawet zajęli ich obozy, to sami przerywając trwające zawieszenie broni, załamalibyśmy nasze układy z Ajsorem, na których tak mi zależy. Wszystko idzie ku dobremu, a skoro przysłali nam nawet inżyniera, to znaczy, że wojska cara jeszcze tak zupełnie nie upadły...”
– Co proponujesz? – zapytał Namiestnik.
Rohinam jakby tylko czekał na to pytanie. Znów zaczął krążyć po sali tronowej i żywo gestykulując wykładał swój plan.
– Przede wszystkim, potrzebujemy zmobilizować armię. Każdy przybysz z Licoru miałby obowiązek stawić się w obozie treningowym, który powinien zostać... – Rohinam przełknął ślinę, spojrzał z niepokojem na Namiestnika i szybko się poprawił. – Który zostałby otwarty za Pana Namiestnika zgodą, by można było tam szkolić ochotników i wyznaczać misje grupom doświadczonych najemników.
Namiestnik podniósł głowę.
– Wiesz oczywiście, że gildie się oburzą, gdy zaczniesz rozporządzać ich ludźmi? W końcu większość z nich przecież pochodzi z Licoru.
Dowódca obozu szkoleniowego nie wyglądał na zaskoczonego. Wręcz przeciwnie – jeszcze bardziej się ożywił.
– Pańskie słowo jest dla nich rozkazem. Jeśli Jaśnie Nam Panujący Namiestnik wyda dekret, iż to ja od teraz wydaję rozkazy członkom wszystkich gildii, wojsko zyska na spójności i stanie się bardziej efektywne – zasugerował, próbując nie okazywać wzbierającego w nim napięcia.
Czując, że i tak w końcu do tego dojdzie, władca odparł spokojnie.
– To nie będzie takie proste, ale zrobię co w mojej mocy, by ułagodzić mistrzów gildii i przekazać tobie władzę nad ich podopiecznymi... – tu Namiestnik zmarszczył czoło, zastanowił się i zapytał. – Mówiłeś coś o najemnikach. Kogo miałeś na myśli?
– Każdego, kto wykaże chęć wsparcia naszego wojska – odparł wymijająco Rohinam. – mój adiutant Gawen ma pomysł jak ściągnąć wielu ludzi do pomocy w walce, ale o tym prawdopodobnie on sam Panu Namiestnikowi opowie.
Widząc, że dowódca obozu szkoleniowego osiągnął już wszystko, czego chciał, władca twierdzy Akra wstał i pożegnał go. Na pożegnanie poprosił jeszcze Rohinama:
– Wychodząc wezwij proszę szambelana, by zajrzał do mnie wraz z Armandem.
Rohinam ukrył przed Namiestnikiem swoją głęboką niechęć do obu jego wiernych pomocników i odparł, iż nie omieszka tego zrobić. Ich głos i tak nie ma już znaczenia. Namiestnik się zgodził.
Czas zmobilizować armię.