[Obles]

Gdy mroźny jesienny wiatr hulał po ulicach Neolithu a ludzie robili porządki w swoich skrzynkach depozytowych w Karczmie Jankiela siedziało dwóch, na pierwszy rzut oka niczym nie wyróżniających się wśród tłumu elitarnych rycerzy. Kto by jednak przyjrzał się im bliżej zauważył by wiele blizn na twarzy, szerokie i głębokie rysy na zbroi oraz wzrok, który ujawniał, jak wiele śmierci widzieli oni w swoim życiu. Siedzieli tak naprzeciw ściany, i patrzyli nieobecnym wzrokiem jak mały pająk misternie i wytrwale robi sieć na starych dębowych belach.
Cisze przerwał ubrany jak zwykle na czarno Trianos;
- Wiesz Selbo, tak myślę, że ten spokój nie potrwa długo...
- Szczerze? Też tak myślę. Ostatnio miałem pewien sen, w którym ukazał mi się sam Mistrz. Byliśmy jak by w przestworzu, on coś do mnie mówił, ale wszechobecny wiatr, który gwizdał prawie tak samo jak dziś, sprawiał, że nic a nic nie słyszałem. Zdawało mi się jednak, że mówił on coś o zmianach w niedługim czasie... Zdawało mi się też, że Mistrz był zadowolony ale i zmęczony... Ale to tylko sen.
- Nie lekceważ snów. Nigdy. Miałem jednak na myśli inny spokój, ten bardziej naziemny. Zdołaliśmy wygrać wojnę. Wojnę, której jeszcze te ziemie nie widziały, poległo tyle osób... Ale mam niejasne przeczucie, że to jeszcze nie koniec, że to...
- Cisza przed burzą? Tak, też tak myślę. Niestety. Ale stary kamracie, nie ma co się martwić za wczasu, póki mamy czas pijmy! Pijmy tak, by Jankiel mógł zarobić i utrzymać tą stodołę! Do dna!