Legenda
Dawien dawniej, kiedy jeszcze czasy obejmowały założenie kopalni, przez sławnego wówczas barona Henryka, nieopodal niewielkiej mieściny, Bekalelu. Choć jego rządy były uznawane za okrutne, z tych też powodów zyskał słynny przydomek Kamiennosercy, to kopalnia działała bez zarzutów aż do wykończenia złóż. Jednak pewnego słonecznego dnia, kiedy trwały wykopaliska, baron zapuścił się samotnie, badając nowo powstałe korytarze, chcąc ocenić potencjalne zyski, zapuścił się bardzo daleko w głąb ciemnej otchłani kopalni. Górnicy do dziś wspominają, jak usłyszeli głośny wybuch i potężny grzmot skał spadających na posadzkę korytarza dochodzące z głębi. Oczywiście wyruszono na poszukiwanie barona, lecz nie starano się zbytnio z jego odnalezieniem, ze względu na jego okrutność i bezwzględność.
Jednak pewnej nocy wioską wstrząsnął ryk wielce potężny. Jedni mówią, że jest to zbłąkana dusza Henryka, błąkająca się po zamkniętych korytarzach opustoszałej kopalni. Nikt dotąd nie zdobył się na odwagę, bądź nie był tak głupi, by samotnie zapuścić się w otchłań, z której można nie powrócić żywym.
Lecz pewnego słonecznego dnia w mieścinie zjawił się człek szukający przygód. Nie wiedział tak na prawdę, co go dziś czeka. Eksplorując starą katedrę, odkrył ciasne przejście za drzwiami dawnej celi. Szedł niestrudzenie, póki nie znalazł zawalonej części korytarzy. Postanowił się przez nią przebić. Lecz kiedy oto mu się to powiodło kopalnia ponownie strąciła skały za plecy ów dzielnego młodzieńca. Już musiał iść tylko przed siebie. Kiedy doszedł do przesmyku, który otwierał nagle przestrzeń ukazującą starą maszynę, usłyszał potężne stąpnięcia olbrzymiego stwora. Wiedział, że nie ma wyjścia. Żeby przeżyć musiał walczyć...
|