Mała i Duży
 

Siedziała skulona w cieniu nieco zakrzywionej wierzby. Po Jej twarzy leciały łzy, które powoli staczały się po rumianym policzku, zataczając na końcu maleńki łuk.
- Dlaczego płaczesz? - zapytał zmartwiony Duży.
- Przez życie - odpowiedziała Mała. - Wierzyłam w to, że ludzie są dobrzy, mili, bezinteresowni, ale tak nie jest. Dlaczego?
Duży westchnął głęboko i otoczył Małą ramieniem.
- Widzisz.. Przez całe życie żyłaś w przekonaniu, że ten wielki świat niesie z sobą bagaż przyjemnych rzeczy.. Że tylko niekiedy w tej torbie pojawi się dziura, przez którą wysypuje się całe szczęście. Ale jeśli jej nie zaszyjemy, z czasem ona zacznie się powiększać aż w końcu świat nie będzie miał dla nas nic, co by nas cieszyło.
- Ja bym ją od razu zaszyła - odpowiedziała pewnym siebie głosem Mała.
Duży pokiwał głową z uśmiechem jakby właśnie takiej odpowiedzi oczekiwał.
- Wiem.. A kiedy w tej torbie pojawi się więcej dziur, to co wtedy? Sama nie zaszyjesz wszystkich problemów tego świata. Razem możemy wszystko - osobno nie zrobisz nic...



Mała usiadła pod drzewem i swój wzrok utkwiła w gwiaździstym niebie. Tuż za nią stał Duży i patrzył na maleńką postać w zamyśleniu.
- Czy myślisz, że On już mnie nie kocha?
Duży usiadł obok Małej i chwycił ją za rękę.
- Spójrz na te niebo - powiedział. - Czasem i ono zajdzie ciemnymi chmurami...

It's a thing!
Bardzo prawdziwe.

- Przyczyna śmierci?
- Życie, przyjacielu. Życie zawsze jest przyczyną śmierci.


Leżeli tak przytuleni w ciemności, wsłuchując się w swoje oddechy i miarowe bicia serca.
- Jesteś tu? Obok mnie? - zapytała cicho Mała ze strachem.
Duży przytulił mocniej Małą i pocałował ją w skroń.
- Nie, nie ma mnie obok Ciebie. Jak mogę być koło Ciebie skoro jestem w Twoim sercu?

Trudno rozróżnić przypadek od przeznaczenia..

Ojeju, jakie to słodkie.

Harry Potter

Gdzie Ty masz Harrego?

Skoro on jest taki duży to jak oni ten tego...

To już ich indywidualna sprawa ;p