negrula
30-11-11, 11:40
„Obok, dokoła, tylko umarli. Kto mnie tu znajdzie i zdradzi?”
Wizyta w tym miejscu nie należała do najprzyjemniejszych. Już z oddali czułam ziąb, a dookoła tylko ta martwa, przerażająca cisza. Nikt tamtą drogą nie chadzał, nikt nawet nie miał zamiaru tam wejść, każdy jej unikał. Ciarki przeszły mnie po plecach kiedy usłyszałam za sobą jakiś hałas. Czyżby ktoś mnie śledził? Obserwował moje poczynania? A może to było tylko złudzenie..?
Mimo to swe kroki kierowałam coraz głębiej i głębiej w tereny Neolickiego cmentarza. Taaak… Kiedyś trzeba odwiedzić zmarłych. Błądziłam dłuższy czas aż napotkałam mogiłę Altarończyków poległych w wojnie. Podeszłam bliżej by się dokładnie przyjrzeć i jakież było moje zdziwienie gdy odkryłam, że większość z nich nie da się już odczytać. Niektóre z nagrobków były tak stare, że prawie rozsypywały się w dłoniach! Nie wiedziałam kto tutaj spoczywa, jak umarł ani jak długo żył.. I chyba nie dane mi było się już tego dowiedzieć.
https://forum.altaron.pl/attachment.php?attachmentid=540&stc=1&d=1322327864
Prócz zwykłych grobów odnalazłam także wielkie, majestatyczne grobowce, które od lat są zamknięte. Stare, zrobione z kamienia, nie wiadomo czyje ciała kryją i jakie sekrety chowają. Przed niektórymi postawiono posągi na cześć wielkich Altarońskich wojowników. Wszystko to było zadbane, pielęgnowane, otaczane kwiatami i świecami. Widać było, że ktoś musi o to dbać i poświęcać swój cenny czas by wszystko wyglądało tak jak powinno – z należytą czcią dla zmarłych.
https://forum.altaron.pl/attachment.php?attachmentid=541&stc=1&d=1322327864
Moje rozmyślania przerwał hałas.. Jakby ktoś za mną znów kroczył.
Tup, tup, tup.
I cisza.
Tup, tup, tup.
I znowu cisza.
Wysunęłam świecę przed siebie by lepiej widzieć gdy nagle.. Ktoś chwycił mnie za ramię. Gwałtownie odwróciłam się i moim oczom ukazał się dość sędziwy jegomość w ciemnym, nieco zabrudzonym płaszczu. Patrzył na mnie podejrzliwie, jakby zastanawiał się co tutaj robię o tak późnej porze.
https://forum.altaron.pl/attachment.php?attachmentid=542&stc=1&d=1322327864
Trafiłam do jego biura. Po drodze opowiedział mi trochę o sobie, o swojej i jego rodu historii. To właśnie on był tą osobą, która zajmowała się całym tym cmentarzem! I nie tylko! Zamawiał u drwali drewno i sam tworzył trumny, doglądał cmentarnych róż, drzew, zapalał świece, pielęgnował pomniki i nagrobki. Opiekun cmentarza okazał się bardzo osamotnionym Altarończykiem. Na odchodne życzył mi szczęścia bym tak szybko nie zasiliła szeregów jego zmarłych.
Wizyta w tym miejscu nie należała do najprzyjemniejszych. Już z oddali czułam ziąb, a dookoła tylko ta martwa, przerażająca cisza. Nikt tamtą drogą nie chadzał, nikt nawet nie miał zamiaru tam wejść, każdy jej unikał. Ciarki przeszły mnie po plecach kiedy usłyszałam za sobą jakiś hałas. Czyżby ktoś mnie śledził? Obserwował moje poczynania? A może to było tylko złudzenie..?
Mimo to swe kroki kierowałam coraz głębiej i głębiej w tereny Neolickiego cmentarza. Taaak… Kiedyś trzeba odwiedzić zmarłych. Błądziłam dłuższy czas aż napotkałam mogiłę Altarończyków poległych w wojnie. Podeszłam bliżej by się dokładnie przyjrzeć i jakież było moje zdziwienie gdy odkryłam, że większość z nich nie da się już odczytać. Niektóre z nagrobków były tak stare, że prawie rozsypywały się w dłoniach! Nie wiedziałam kto tutaj spoczywa, jak umarł ani jak długo żył.. I chyba nie dane mi było się już tego dowiedzieć.
https://forum.altaron.pl/attachment.php?attachmentid=540&stc=1&d=1322327864
Prócz zwykłych grobów odnalazłam także wielkie, majestatyczne grobowce, które od lat są zamknięte. Stare, zrobione z kamienia, nie wiadomo czyje ciała kryją i jakie sekrety chowają. Przed niektórymi postawiono posągi na cześć wielkich Altarońskich wojowników. Wszystko to było zadbane, pielęgnowane, otaczane kwiatami i świecami. Widać było, że ktoś musi o to dbać i poświęcać swój cenny czas by wszystko wyglądało tak jak powinno – z należytą czcią dla zmarłych.
https://forum.altaron.pl/attachment.php?attachmentid=541&stc=1&d=1322327864
Moje rozmyślania przerwał hałas.. Jakby ktoś za mną znów kroczył.
Tup, tup, tup.
I cisza.
Tup, tup, tup.
I znowu cisza.
Wysunęłam świecę przed siebie by lepiej widzieć gdy nagle.. Ktoś chwycił mnie za ramię. Gwałtownie odwróciłam się i moim oczom ukazał się dość sędziwy jegomość w ciemnym, nieco zabrudzonym płaszczu. Patrzył na mnie podejrzliwie, jakby zastanawiał się co tutaj robię o tak późnej porze.
https://forum.altaron.pl/attachment.php?attachmentid=542&stc=1&d=1322327864
Trafiłam do jego biura. Po drodze opowiedział mi trochę o sobie, o swojej i jego rodu historii. To właśnie on był tą osobą, która zajmowała się całym tym cmentarzem! I nie tylko! Zamawiał u drwali drewno i sam tworzył trumny, doglądał cmentarnych róż, drzew, zapalał świece, pielęgnował pomniki i nagrobki. Opiekun cmentarza okazał się bardzo osamotnionym Altarończykiem. Na odchodne życzył mi szczęścia bym tak szybko nie zasiliła szeregów jego zmarłych.